صفحه نخست

با صداقتی عریان،
شُکوهِ زنانه اش را
به آغوش کشیدم

آنگاه که سرما
از تبعید گاهِ جهنمیِ دستانش
با من
آشنا تر بود...

و من
جهاد با بهشت را برگزیدم.

______________________

با پنجره ها
به شکوه آمدنت،
به مقدس ترین نقطه ی چشمانت
-جایی که اشک
طواف می کند-
و
چمدانی پر از حرف،
خیره می شویم...

و من
به فکر نذری هستم
که باید ادا شود...

______________________

صبح که بیدار شدم
در اتاقِ مان
"خالی" روییده بود
و تنهایی
از رگِ گردن
به من نزدیک تر بود.
 

______________________

چشم که گذاشتی
با خیالی آسوده
درگیرت شدم

تا پنجاه شمرده بودی
صد بار گفتی: بیایم؟
هزار بار گفتم: نه!

______________________

تمام مجسمه های جهان
اشتباه می کنند

هیچوقت
چشم به راه کسی که رفته است
نمی مانم

______________________

کمتر به دریا بزن
قایق ترین چوب ها هم
تاب اشتیاق موج ها را ندارند

تو
بد عاشق می کنی

______________________

گوسفند ها را سَر می بُرند
تا
مرز میان حلال و حرام را
مشخص کنند

فاصله ی میان ما، امّا
بیشتر از یک قباله بود
عاقد
هیچ دردی را
دوا نمی کرد

حتّی

اگر سَرم را می دادم

______________________

با هر خنده ات
یک مَرد
از من
دور تر می شوی...

سراینده: امید موید

هرگونه استفاده از این اشعار بدون اجازه صاحب اثر پیگرد قانونی دارد.