صفحه نخست

این شعر با کد ش_695_428 در انجمن سرای سخن به ثبت رسیده است.

{هبوط}

گریه در دست خنده زندانی ست
خنده ام موجی از پریشانیست
پرسه در دلم بزن تنها
هیس..جزتو کسی که اینجانیست

با نگاه های پی در پی
در دلم رخنه میکنی تا کی
برلبم که مهر میکوبی...
بی حکایت شداز تو حتی نی

مثل بیهوش مطلقی آرام
من فرو رفتم از تو درابهام
از نگاهت ولی دلم لرزید
مثل زانو به پای یک اعدام

از تمامت همیشه محرومم
از هوایت دوباره مسمومم
من که در هبوط پنهانم
من که بر سکوت محکومم

من که در برزخ تو میخندم
من که دیگر به تارمو بندم
گفته بودی که دل بکن اما..
دل که نه.. من از تو جان کندم..

سراینده: مرضیه مضاف

هرگونه استفاده از این شعر بدون اجازه و ذکر نام صاحب اثر پیگرد قانونی دارد.