صفحه نخست

این شعر با کد ش_795_439 در انجمن سرای سخن به ثبت رسیده است.

{پرتگاه}

گذر زکوی او کنم ، به سمت چاه میبرد
حذر ز راه اوکنم، مرا به راه می برد

ز درد می نویسمش !چه سرد خوانده او زمن
مرا به بند میکشد مرا به آه میبرد..

چوعقل در برابرش سری به زیر افکند
دلی به چنگ آرد و به اشتباه ..می برد!

به سمت شور میروم شرر به جان من دهد
تن مرا به مسلخی ز یک نگاه ...میبرد

نفس احاطه میکند که عشق را عیان کند
که عشق را نشان کند و تا گناه میبرد..

دلم دونده ایست در میان سرزمین او
شبی  به باد میدهد به پرتگاه میبرد...

سراینده: مرضیه مضاف

هرگونه استفاده از این شعر بدون اجازه و ذکر نام صاحب اثر پیگرد قانونی دارد.