صفحه نخست

این شعر با کد ش_795_438 در انجمن سرای سخن به ثبت رسیده است.

{همسفر}

شعرهایم بی محل بودندوتلخ
گاه از جنس غزل بودند وتلخ

ذوب شد دل پشت پلکی آشنا
چشمهایی که عسل بودند و تلخ

تا که سردم شد در آغوشم فشرد
آن پتوها که بغل بودند و تلخ

قصه ی خون خوردن از یار خودی
قصه هایی از ازل بودند و تلخ

عشق و عقلم همسفر بودندو باز
دائما اهل جدل بودند و تلخ

دل به دل کوچکترین راهی نداشت
پس فقط ضرب المثل بودند و تلخ

سراینده: مرضیه مضاف

هرگونه استفاده از این شعر بدون اجازه و ذکر نام صاحب اثر پیگرد قانونی دارد.